ในบางครั้งเราต้องเผชิญกับการตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเรา เรามาถึงทางแยกซึ่งเส้นทางที่เราเลือกลงไปนั้นปิดเส้นทางอื่นอย่างไม่อาจแก้ไขได้
เพื่อช่วยฉันในการตัดสินใจเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นในชีวิตธุรกิจหรือชีวิตส่วนตัว ฉันเขียนอีเมลยาวๆ ที่มีรายละเอียดเพื่อวิเคราะห์ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันต้องการอยู่ที่ไหน ทางเลือกต่างๆ ข้อดีและข้อเสียของอีเมลเหล่านั้น

การเขียนตัวเลือกต่างๆ ช่วยให้ฉันคิดทบทวนตัวเลือกเหล่านั้นได้ ฉันไม่ค่อยได้ข้อสรุปที่ถูกต้องในขณะที่เขียนอีเมลถึงตัวเอง แต่มักจะพบข้อสรุปในอีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา – บางครั้งหลังจากใช้อีเมลเป็นเครื่องมือในการสนทนากับเพื่อนสนิทและที่ปรึกษาที่เชื่อถือได้

ค้นหาอีเมลที่ฉันเขียนถึงตัวเองเมื่อวันที่ 30 มกราคม 2544 ด้านล่าง ฉันขาย Aucland ไปเมื่อสองสามเดือนก่อน และกำลังดิ้นรนเพื่อตัดสินใจว่าควรทำอย่างไรต่อไป ยิ่งอ่านยิ่งน่าสนใจมากขึ้น เมื่อพิจารณาถึงสิ่งที่ฉันลงเอยด้วยการทำต่อไป

จาก: ฟาบริซ กรินดา
ส่ง: วันอังคารที่ 30 มกราคม 2544 เวลา 05:26 น
ถึง: ฟาบริซ กรินดา
หัวเรื่อง : หนทางข้างหน้า

ฉันมีเวลาว่างพอสมควรเมื่อเร็วๆ นี้ และใช้เวลาไตร่ตรองว่าฉันยืนอยู่จุดไหนในชีวิต “ธุรกิจ” ของฉัน และสิ่งที่ฉันควรทำในปีต่อๆ ไป  น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถหาข้อสรุปได้ และฉันต้องการขอความช่วยเหลือจากคุณในการคิดทบทวน เพื่อนำโครงสร้างมาสู่ความคิดของฉัน ฉันจดการวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันของฉันและสิ่งที่ฉันสามารถทำได้

ตำแหน่งปัจจุบัน

วันนี้ฉันไม่ได้ใกล้ชิดกว่าเมื่อสามปีที่แล้วจากการอยู่ในตำแหน่งที่จะมีอิทธิพลต่อสิ่งต่างๆ ให้ดีขึ้นในโลก  ที่แย่กว่านั้นคือฉันยังมีความมั่งคั่งไม่เพียงพอที่จะไม่ต้องกังวลว่าฉันจะหาเลี้ยงชีพในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าได้อย่างไร  เป็นผลให้ฉันจะต้องดำเนินกิจกรรม “แสวงหาผลกำไร” ในระยะสั้น

หลังจากลาออกจากโอ๊คแลนด์ ฉันก็มั่นใจว่าฉันอยากจะเป็นผู้ประกอบการอีกครั้ง หลังจากพักสองสัปดาห์ ฉันก็กระสับกระส่ายมากจนเริ่มวิเคราะห์ตลาดอินเทอร์เน็ตของสหรัฐฯ ที่กำลังมองหาโอกาสในการเก็งกำไร  ในทำนองเดียวกัน ฉันเริ่มมองหา “ปัญหา” ในโลกที่ผู้ประกอบการสามารถแก้ไขได้โดยการแยกตัวกลางหรือตัวกลางใหม่ในห่วงโซ่อุปทานหรือกระบวนการตามจำนวนที่กำหนด สิ่งนี้นำไปสู่แนวคิดหลายประการ น่าเสียดายที่ไม่มีข้อใดที่ “ถูกต้อง” ในบางกรณีสภาพแวดล้อมการแข่งขันจะรุนแรงเกินไป ในบางกรณีรูปแบบธุรกิจก็ไม่ชัดเจน… มีบางอย่างผิดปกติอยู่เสมอ

สิ่งที่น่าสนใจคือฉันได้ผ่านกระบวนการที่คล้ายกันในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมาที่ McKinsey ฉันไม่เคยพบแนวคิดที่ยอดเยี่ยมจากการวิเคราะห์เลย การสร้างโอ๊คแลนด์เกิดขึ้นเพราะโชคช่วย วันหนึ่งเพื่อนของฉันคนหนึ่งเดินเข้าไปในห้องทำงานของฉันและบอกฉันว่า “ฉันต้องเห็นไซต์นี้” เว็บไซต์นั้นคือ eBay ฉันตกหลุมรักโครงการนี้ทันที มันสมบูรณ์แบบ. มีตลาดขนาดใหญ่ มีรูปแบบธุรกิจที่น่าดึงดูด ต้องการเงินทุนที่ฉันรู้ว่าสามารถระดมทุนได้ ดำเนินการได้ง่าย และจังหวะเวลาก็เหมาะสม ยังดีกว่าคือฉันตกหลุมรักธุรกิจนี้ทันทีที่เริ่มทำงาน
น่าเสียดายที่ในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมาฉันไม่ได้ให้แนวคิดดังกล่าวและสภาพแวดล้อมก็แย่ลงสำหรับผู้ประกอบการ การระดมทุนก็ยากขึ้น โครงการใหม่ๆ จำนวนมากโดยเฉพาะในด้านบรอดแบนด์และไร้สายจำเป็นต้องมีการลงทุนจำนวนมหาศาล ซึ่งบริษัทที่มีอยู่ซึ่งมีแบรนด์ ความเชี่ยวชาญ และเงินสดจะทำได้ดีกว่านี้ ฉันไม่มีทางเข้าถึงธุรกิจไม่กี่แห่งที่สร้างขึ้นโดยวิศวกรและโปรแกรมเมอร์ที่มีนวัตกรรม พวกเขามาหาฉันเพื่อจัดการพวกเขาหลังจากการระดมทุนรอบแรก ซึ่งในขั้นตอนนี้ฉันจะเป็นเพียงพนักงานที่มีเปอร์เซ็นต์ต่ำในบริษัทเท่านั้น ฉันส่งข้อความผ่านสื่อว่าฉันกำลังมองหากิจการใหม่ น่าเสียดายที่ฉันได้รับแนวคิดและโครงการที่ไร้ค่านับพันรายการ

หลังจากค้นหาแนวคิดไม่สำเร็จเป็นเวลา 2 เดือน ฉันก็ได้รับการเสนอตำแหน่งต่างๆ ในวาณิชธนกิจ บริษัทที่ปรึกษา บริษัทไพรเวทอิควิตี้ และแผนกอินเทอร์เน็ตของบริษัทขนาดใหญ่  ฉันปฏิเสธข้อเสนอเหล่านั้นทั้งหมดและกลายเป็นที่ปรึกษาให้กับบริษัทอินเทอร์เน็ตหลายแห่งแทน เหตุผลที่อยู่เบื้องหลังตัวเลือกนั้นก็คือ มันจะช่วยให้ฉันติดต่อกับ “สภาพแวดล้อม” และจะเพิ่มความน่าจะเป็นในการค้นหาแนวคิดใหม่

เนื่องจากฉันยังคงได้รับเงินจาก Aucland ในอีก 9 เดือนข้างหน้า ฉันจึงเลือกที่จะจ่ายเฉพาะส่วนของผู้ถือหุ้นเท่านั้น ในช่วงสี่เดือนที่ผ่านมา ฉันทำงาน “เต็มเวลา” (50 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ไม่ใช่ปกติ 80 ชั่วโมงขึ้นไป) สำหรับ MilleMercis (ไซต์ที่ต้องการ), MinutePay (ไซต์ที่คล้ายกับ Paypal ของฝรั่งเศส) และ Trokers (ไซต์แลกเปลี่ยน C2C ที่ และเปิดตัวเว็บไซต์ Half.com ด้วย)  สำหรับบริษัทเหล่านี้ ส่วนใหญ่ฉัน:

• เขียนแผนธุรกิจ (MilleMercis และ Trokers)
• ระดมทุน (MilleMercis และ Trokers)
• จัดการการพัฒนาธุรกิจ (MinutePay เป็นส่วนใหญ่และ MilleMercis เล็กน้อย)
• กำหนดกลยุทธ์ (ทั้งสาม)
• ทำงานเกี่ยวกับการออกแบบไซต์และฟังก์ชันการทำงาน (MilleMercis)

ฉันมีผลกระทบเชิงบวกอย่างมากต่อทั้งสามบริษัท เนื่องจากทั้งสามบริษัทยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นของการพัฒนา พวกเขามีพนักงาน 3 ถึง 8 คนที่ได้รับค่าจ้างขั้นต่ำ และพวกเขามีรายได้น้อยมากหรือไม่มีเลยและมีปริมาณการเข้าชมน้อย  ปัญหาคือฉันเบื่อหน่ายกับจิตใจ งานที่มีความหมายไม่เพียงพอสำหรับฉันเมื่อฉันเขียนแผนธุรกิจและทำงานด้านการพัฒนาธุรกิจที่สำคัญ อีกทั้งงานค่อนข้างน่าเบื่อ เมื่อคุณเขียนแผนธุรกิจครั้งหนึ่งคุณสามารถเขียนได้ 50 พวกเขาทั้งหมดมีโครงสร้างเดียวกัน ในทำนองเดียวกัน ด้านอื่นๆ ของงานก็มีความซ้ำซากจำเจมากเช่นกัน หรือบางทีอาจเป็นเพียงว่าฉันไม่รู้สึกหลงใหลในโครงการของคนอื่นหรือโครงการเฉพาะเหล่านั้นเหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม ฉันสามารถบรรลุวัตถุประสงค์ประการหนึ่งของฉันได้ นั่นคือการติดต่อกับ “สภาพแวดล้อม” ฉันมีเวลาว่างมากพอที่จะขยายเครือข่ายผู้ติดต่อทางอินเทอร์เน็ตให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ฉันไปการประชุมทางอินเทอร์เน็ต การประชุม และงานปาร์ตี้ที่สำคัญทั้งหมด ฉันยังใช้เวลาไปเที่ยวพักผ่อนที่อินเดียและไปเล่นสกีทุกสุดสัปดาห์ น่าเสียดายที่กิจกรรมเหล่านี้ไม่ได้ให้แนวคิดที่ยอดเยี่ยมเลย และการทำงาน 50 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ในงานที่ปรึกษาที่ “น่าเบื่อ” ทำให้ฉันไม่มีเวลาคิดหาธุรกิจใหม่ๆ

นอกจากนี้ฉันไม่แน่ใจว่ารูปแบบธุรกิจที่ฉันกำลังติดตามนั้นน่าสนใจ ฉันมี:

• 2% ของ MilleMercis (พร้อมตัวเลือกหุ้นเพิ่มขึ้นสูงสุด 5% จากการประเมินมูลค่ารอบที่แล้วที่ 4 ล้านดอลลาร์ ขึ้นอยู่กับผลการดำเนินงาน)
• 1% ของ Trokers ในตัวเลือกหุ้นจากการประเมินมูลค่ารอบที่แล้ว ($1.5 ล้าน)
• 0% ถึง 2% ของ MinutePay ในตัวเลือกหุ้นจากการประเมินมูลค่ารอบที่แล้วที่ 5 ล้านดอลลาร์ ขึ้นอยู่กับผลการดำเนินงาน

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ที่ MilleMercis (ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทำดีที่สุดเช่นกัน) ปัญหาคือบริษัทเหล่านี้ยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นจนไม่ชัดเจนว่าการถือหุ้นของฉันจะกลายเป็นสภาพคล่องเมื่อใด ในกรณีของ MilleMercis ค่าตอบแทนของฉันขึ้นอยู่กับความสามารถในการระดมทุนหรือขายบริษัทในอีก 9 เดือนข้างหน้า บริษัทส่วนใหญ่ที่ติดต่อมาหาฉันเพื่อให้คำปรึกษาต้องการโครงสร้างค่าตอบแทนตามผลงานประเภทเดียวกัน  แน่นอนว่ามันสมเหตุสมผลสำหรับพวกเขาที่จะทำเช่นนั้น แต่โดยพื้นฐานแล้วมันบังคับให้ฉันต้องทำงานพาร์ทไทม์ให้พวกเขาเป็นเวลาอย่างน้อย 12 เดือน นอกจากนี้ยังไม่สามารถปรับขนาดได้มากนัก มีเพียงงานมากมายที่ฉันสามารถทำได้

ในทุกกรณีนี้ ฉันได้รับออปชั่นหุ้นจากการประเมินราคารอบที่แล้ว (เป็นเรื่องยากมากที่จะทำอะไรอย่างอื่นนอกเหนือจากนั้นในฝรั่งเศส) ผลก็คืออัพไซด์ของฉันขึ้นอยู่กับการประเมินมูลค่าทางออกเป็นอย่างมาก นอกจากนี้บริษัทต่างๆ ยังมีความเสี่ยงอย่างมาก MinutePay และ Trokers ปัจจุบันมีรูปแบบธุรกิจที่น่าสงสัย (แม้ว่าฉันจะชอบบริการนี้และพวกเขาสร้างมูลค่าที่ดีให้กับลูกค้าของพวกเขาก็ตาม) MilleMercis เป็นผู้นำในตลาดสิ่งที่ปรารถนาในฝรั่งเศส แต่พวกเขาเป็นบริษัทเล็กๆ ในตลาดการตลาดผ่านอีเมลที่พวกเขาได้รับรายได้ ทั้งหมดนี้เพื่อบอกว่ามูลค่างานในปีนี้สามารถให้ผลตอบแทน 0 ดอลลาร์และอาจสูงถึง 1 ล้านดอลลาร์ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ามูลค่าใดๆ ก็ตามในปีนี้จะสร้างมูลค่าให้ฉันได้ เงินสดไม่น่าจะสามารถใช้ได้เป็นเวลาสี่ถึงห้าปีเมื่อบริษัทมีสภาพคล่อง

เนื่องจากฉันมีค่าใช้จ่ายอยู่บ้าง เช่น อาหาร อพาร์ทเมนต์ (ในที่สุด) ฯลฯ – ฉันต้องเริ่มสร้างรายได้หากไม่ต้องการ “กิน” เงินสดเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันได้รับจากโอ๊คแลนด์ หากฉันต้องการเป็นที่ปรึกษาต่อไป ฉันจะต้องเปลี่ยนรูปแบบธุรกิจในเดือนตุลาคมปีหน้า หลังจากที่ Aucland หยุดจ่ายเงินให้ฉัน (โปรดทราบว่าฉันมีโอกาสได้รับเงินสดจากสามบริษัทข้างต้น ฉันเลือกที่จะไม่ทำเพราะฉันไม่ต้องการมันในขณะที่ Aucland จ่ายเงินให้ฉันโดยหวังว่าจะทำเงินได้มากขึ้นโดยการเอาหุ้น)

ที่บอกว่าฉันไม่อยากเป็นที่ปรึกษา งานน่าเบื่อและไม่น่าจะทำให้ฉันรวยได้มากนัก ฉันยังคิดที่จะหยุดงานที่ฉันทำเพื่อ MilleMercis, Trokers และ MinutePay และยอมรับการสูญเสียการทำงานให้พวกเขาโดยเปล่าประโยชน์ (ถ้าฉันหยุดพรุ่งนี้ ฉันจะได้ Trokers เพียง 1% เท่านั้น)

ปัญหาคือถ้าฉันหยุดฉันต้องทำอย่างอื่น คำถามล้านล้านดอลลาร์คืออะไร ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องการทำอะไร และอะไรจะทำให้ฉันตื่นเต้น ฉันเดาว่ามีบางเส้นทางที่ชัดเจน:

วาณิชธนกิจ

ฉันไม่เคยทำงานด้านวาณิชธนกิจมาก่อน ดังนั้นฉันจึงไม่อยู่ในตำแหน่งที่ดีที่จะตัดสินว่างานจะเป็นอย่างไร  เมื่อมองจากมุมมองภายนอก ฉันคิดว่าฉันอยากจะทำงานด้านการควบรวมกิจการในธนาคาร คงจะเป็นเรื่องน่าสนุกที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการเจรจาและคิดถึงการขยายสาขาและเหตุผลของข้อตกลง งานนี้ฟังดูคล้ายกับงานพัฒนาธุรกิจที่ฉันทำให้กับ Aucland ซึ่งฉันชอบ  อย่างไรก็ตาม งานชิ้นนี้ดูไม่ท้าทายสติปัญญาและจะไม่ใช้ประโยชน์จากความสามารถของฉันในการเข้าใจแนวคิดและทฤษฎีที่ซับซ้อน  นอกจากนี้ฉันยังไม่รู้สึกเหมือนเป็นนักเจรจาหรือคนกลางที่ดี

ฉันอาจพลาดโอกาสที่ดีที่สุดในการเข้าสู่ตลาดด้วยซ้ำ หลังจากที่ฉันลาออกจาก Aucland นักล่าเงินรางวัลโทรหาฉันเพื่อเสนองานในตำแหน่งหัวหน้าฝ่าย Internet M&A ที่ธนาคารในฝรั่งเศสสองแห่ง ซึ่งฉันจะรายงานตรงต่อพันธมิตรชั้นนำ เขาไม่ได้ตั้งชื่อพวกเขาแต่บอกเป็นนัยมากพอจนฉันคิดว่าพวกเขาคือลาซาร์ดและSociété Générale เนื่องจากฉันไม่มีประสบการณ์ในธุรกิจที่ดูเหมือนจะไม่เคยได้ยินมาก่อน ฉันไม่คิดว่าข้อเสนอเช่นนี้จะเกิดขึ้นในวันนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อกิจกรรมการควบรวมกิจการลดลงอย่างมาก และธนาคารต่างๆ ก็เริ่มลดขนาดลงแล้ว

นอกจากนี้ฉันไม่แน่ใจว่าสถานที่ไหนดีที่สุดในการทำงานให้กับวาณิชธนกิจ นอกเหนือจากความชอบส่วนบุคคลในตอนนี้ ความรู้สึกสัญชาตญาณของฉันคือวาณิชธนกิจในนิวยอร์กหรือลอนดอนมีรายได้มากกว่านายวาณิชธนกิจในฝรั่งเศสสองถึงสามเท่า (ถึงแม้พวกมันจะทำงานมากกว่านั้นมาก แต่นั่นไม่เคยทำให้ฉันกลัวเลย)

ภาคเอกชนและ LBO

ขอย้ำอีกครั้งว่าฉันไม่มีความรู้โดยตรงเกี่ยวกับอุตสาหกรรมนี้ ฉันมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันมากจากเพื่อนหลายคนที่ทำงานในสาขานี้ บางคนเกลียดประสบการณ์ของตนอย่างยิ่งในขณะที่บางคนชอบมัน เห็นได้ชัดว่าบริษัทต่างๆ ในสาขานี้มีกลยุทธ์ที่แตกต่างกันมาก (การเพิ่มประสิทธิภาพทางการเงิน LBOs MBOs ฯลฯ) ผลก็คืองานที่ทำในแต่ละวันจะแตกต่างกันไปอย่างมากในแต่ละบริษัท

ถ้าฉันจำไม่ผิด ซู ลี (เพื่อนคนหนึ่งของฉันที่แม็คคินซีย์) เกลียดประสบการณ์ของเธอที่นั่น เธอทำงานหนักเกินไปและใช้เวลาทั้งวันไปกับการทบทวนโมเดลทางการเงิน Michael Kahan (เพื่อน McKinsey อีกคน) ที่ทำงานให้กับ Onex มีประสบการณ์ที่แตกต่างออกไปมาก บริษัทของเขาส่วนใหญ่ทำการซื้อกิจการการบริหารบริษัทในเครือที่มีผลการดำเนินงานดีของบริษัทขนาดใหญ่หรือกลุ่มบริษัทขนาดใหญ่ เพื่อให้บริษัทเหล่านี้เติบโตเร็วขึ้นโดยการขายให้กับบริษัทอื่น เป็นต้น งานของเขาจึงถูกแบ่งออกเป็น 3 กิจกรรม:

• การหาไอเดียสำหรับโอกาสดังกล่าว
• การวิเคราะห์แนวคิด: การฉลาดในตลาดทั้งผ่านการวิจัยส่วนบุคคลและการจ้างที่ปรึกษา การจัดการการประชุม การวิเคราะห์ทางการเงิน และการปิดข้อตกลง
• ช่วยให้บริษัทเติบโต

ฟังดูน่าตื่นเต้นจริงๆ แต่ฉันจะต้องทำงานเพื่อที่จะเป็นผู้ตัดสินที่ดีในเรื่องนั้น

แผนกอินเทอร์เน็ตของบริษัทขนาดใหญ่

บริษัทจำนวนมาก เช่น Vivendi, Lagardère และ France Telecom เป็นเจ้าของแผนกอินเทอร์เน็ตจำนวนมาก อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีทักษะเพียงเล็กน้อยในการจัดการธุรกิจเหล่านั้น เห็นได้ชัดว่าฉันมีโอกาสที่จะเป็นหัวหน้าฝ่ายอีคอมเมิร์ซหรือแม้แต่กลุ่มอินเทอร์เน็ตทั้งหมดที่นั่น ถ้าฉันเล่นไพ่ได้ถูกต้อง งานแบบนี้อาจพาฉันขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งได้หลังจากช่วงระยะเวลาหนึ่ง (15 ปี?)

ฉันคิดว่าบริษัทเหล่านี้ต้องการผู้ประกอบการที่มีความเข้าใจธุรกิจเป็นอย่างดี แต่ความรู้สึกของฉันคือฉันเกลียดการทำงานที่นั่น:
แผนกอินเทอร์เน็ตที่แตกต่างกันเป็นส่วนหนึ่งของศักดินาเล็กๆ น้อยๆ ที่แตกต่างกัน และมีแนวโน้มที่จะเกิดการต่อสู้แบบประจัญบาน (ฉันเคยเห็นมันหลายครั้งใน Vivendi และ France Telecom) งานของฉันคงจะเป็นเรื่องการเมืองอย่างมาก และฉันเกลียดการเมืองของบริษัท
กุญแจสู่ความสำเร็จน่าจะมาจากความอดทน การจัดการกระบวนการที่ดี การกำหนดวาระการประชุมที่ถูกต้อง และการจูงใจผู้ใต้บังคับบัญชาโดยตรงของฉัน ฉันรู้สึกว่าฉันสามารถทำได้ แต่ฉันจะพบว่ามันน่าเบื่อมากกว่าการกำหนดกลยุทธ์ การระดมทุน การเจรจาข้อตกลง การเล่นกับการออกแบบเว็บไซต์ ฯลฯ

ข้อดีคือฉันอาจจะหนีไปทำงานที่นั่นได้ 40 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ และเงินเดือนส่วนใหญ่จะคงที่และสูง เพื่อน McKinsey ของฉันอีกคนทำงานให้กับ Bertlesman และดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นสำหรับเขาทุกประการ เขาได้รับค่าจ้างดีมาก ทำงานค่อนข้างน้อย แต่ดูเหมือนเขาจะเบื่องานของเขาอย่างมาก และดูเหมือนเขาจะเกลียดระบบราชการและการเมืองที่อยู่รอบตัวเขา

ทำงานให้กับสตาร์ทอัพ

ฉันได้รับการเสนอตำแหน่งเป็น CEO หรือหัวหน้าฝ่ายพัฒนาธุรกิจในบริษัทสตาร์ทอัพหลายแห่ง จนถึงวันนี้ ฉันปฏิเสธข้อเสนอเหล่านั้นเพราะฉันไม่ชอบโครงการนี้ พวกเขาไม่ดีหรือแค่ไม่น่าตื่นเต้นมาก ในระดับทั่วไป ฉันรู้สึกว่าการทำงานให้กับสตาร์ทอัพที่ฉันไม่ได้สร้างขึ้นนั้นไม่ใช่ความคิดที่ดี ในความคิดของผม ส่วนที่สนุกที่สุดในชีวิตของสตาร์ทอัพคือการกำเนิดของทุกสิ่งที่ต้องทำให้สำเร็จ เช่น การสร้างทีม เทคโนโลยี การค้นหาโมเดลธุรกิจ การปรับธุรกิจให้เข้ากับสภาพแวดล้อม เข้ากับลูกค้า ฯลฯ เมื่อบริษัทมาถึงขั้นตอนหนึ่งของการพัฒนาแล้ว ก็จะมีการกำหนดกลยุทธ์โดยรวม โครงสร้างองค์กรมีความชัดเจนมากขึ้น และงานของ CEO จะกลายเป็นการขับเคลื่อนกระบวนการมากขึ้น ทำให้แน่ใจว่าบริษัทบรรลุเป้าหมายที่แผนกต่างๆ กำลังดำเนินการอยู่ คือประเมินผู้ใต้บังคับบัญชาโดยตรง, สื่อสารกับผู้ถือหุ้น ฯลฯ ผมสามารถทำงานได้แต่ก็ไม่ได้ทำให้ตื่นเต้นเท่าไหร่ และคนอย่าง Paul Zilk ซีอีโอวัย 43 ปีที่ผมจ้างให้เข้ามาแทนที่ผมใน Aucland ก็ทำได้มากเช่นกัน ดีกว่าฉัน.

นอกจากนี้ จากมุมมองทางการเงินการทำงานให้กับสตาร์ทอัพโดยไม่ได้เป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งนั้นมีความเสี่ยงที่จะล้มเหลวมากมายโดยมีผลตอบแทนน้อยกว่ามาก

กลุ่มทุน

หลังจากที่ได้เห็นความไร้ความสามารถของ VC ในยุโรปโดยตรงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันรู้สึกอยากเข้าร่วมกองทุน VC ต่อจาก Aucland มาก ฉันได้รับข้อเสนอบางประการให้เข้าร่วมเป็นหุ้นส่วนในกองทุนที่จัดตั้งขึ้นใหม่ หรือเข้าร่วมในฐานะผู้ร่วมงานหรือรองประธานในกองทุนที่มีอยู่

จริงๆ แล้วฉันชอบอ่านแผนธุรกิจและพบปะผู้บริหารของบริษัทต่างๆ มากมาย มันบังคับให้ฉันต้องคิดและวิเคราะห์อุตสาหกรรมต่างๆ มากมาย อย่างไรก็ตาม ด้วยความที่เป็นนักธุรกิจและได้ก่อตั้ง Kangaroo Village ซึ่งเป็นศูนย์บ่มเพาะที่ฉันนั่งอยู่ในคณะกรรมการคัดเลือกโครงการ ฉันจึงตระหนักว่าฉันไม่พร้อมที่จะตัดสินโครงการส่วนใหญ่ พวกเขามีความเชี่ยวชาญและมีเทคนิคมากเกินไป ในทำนองเดียวกันในหลายกรณี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ อดีตที่ปรึกษาหรือนายธนาคารได้นำเสนอโครงการนี้ พวกเขาแสดงผลงานได้ดีมากหลังจากฝึกฝนมาหลายปีจนยากที่จะบอกได้ว่าพวกเขาเก่งแค่ไหน ท้ายที่สุดแล้ว ฉันอาจจะเลือกโครงการได้ไม่ดีไปกว่า VC ที่ฉันวิพากษ์วิจารณ์

นอกจากนี้ เมื่อฉันสร้าง Kangaroo Village ความตั้งใจของฉันคือช่วยเหลือบริษัทที่เราลงทุนด้วยการมีส่วนร่วมอย่างจริงจังในช่วงแรกๆ ในความเป็นจริง เรามีแผนธุรกิจมากมาย (มีคุณภาพแย่มาก) จนไม่สามารถช่วยเหลือบริษัทที่เราลงทุนไปมากนักได้

ฉันยังเกลียดกระบวนการเจรจากับผู้ก่อตั้งและสองมาตรฐานของมันด้วย นาทีหนึ่งเรากำลังพยายามโต้แย้งว่าบริษัทของพวกเขาไร้ค่า อีกนาทีหนึ่งหลังจากการลงทุนของเราเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด แล้วเรื่องต่างๆ ก็กลับมาตึงเครียดอีกครั้งในการระดมทุนรอบต่อไป ฉันค่อนข้างจะหลีกเลี่ยงสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด

นอกจากนี้นี่อาจไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมในการเข้าสู่ธุรกิจร่วมลงทุน การร่วมลงทุนมีวัฏจักรสูง ROI ขึ้นอยู่กับการออก – IPO หรือการขายการค้า เนื่องจากการประเมินมูลค่าต่ำกว่าที่เคยเป็นมากและตลาด IPO ปิดตัวลงแล้ว บริษัทร่วมทุนจึงไม่น่าจะทำได้ดีในปีต่อๆ ไป นอกจากนี้กองทุนมักจะมีวงจรชีวิต 6 ถึง 10 ปี วันนี้ฉันไม่พร้อมที่จะทุ่มเทเวลา 10 ปีให้กับสายงานใดๆ

การเป็นผู้ประกอบการ

ฉันชอบช่วงเวลาที่อยู่ที่ Aucland (อย่างน้อยก็จนกว่าสิ่งต่างๆ จะยุ่งกับ VC ของฉัน) ฉันชอบความหลากหลายของงาน ตลาดที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา และความต้องการความคิดสร้างสรรค์ ฉันยังชอบโครงสร้างองค์กรแบบเรียบๆ และการผสมผสานระหว่างชีวิตการทำงานและชีวิตทางสังคมของเรา สิ่งที่ทำให้ฉันกังวลก็คือเวลาที่ฉันชอบมากที่สุดก็คือเวลาที่ฉันจะไม่ทำซ้ำในการเริ่มต้นใหม่ด้วย

เราถูกควบคุมและจัดการน้อยเกินไปเป็นเวลานานเกินไป มันทำให้ฉันมีโอกาสได้ทำงานทุกอย่างในบริษัทและมีบทบาทสำคัญในทุกสิ่งที่เกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถทำได้ มันทำให้เราช้าลงมากและนำไปสู่ข้อผิดพลาดต่างๆ (หรือจริงๆ แล้วฉันพลาดข้อผิดพลาดใหญ่ๆ ของพนักงานบางคนเพราะฉันไม่มีเวลาตรวจสอบว่าพวกเขาทำงานอย่างไร) หากฉันข้ามส่วนแรกนั้นไป ฉันก็ยังอยากจะเป็นผู้ประกอบการ แต่ส่วนที่ “น่าสนใจ” จะอยู่ได้เพียง 12 ถึง 18 เดือนเท่านั้น ซึ่ง ณ จุดนี้ ฉันควรจะมอบบริษัทให้กับคนอย่าง Paul Zilk ดีกว่า

งานในอุดมคติสำหรับฉันจึงดูเหมือนเป็น “ผู้ประกอบการต่อเนื่อง” แต่เพื่อการนั้น ฉันจำเป็นต้องมี “แนวคิดต่อเนื่อง” และนั่นไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ เนื่องจากความยากลำบากที่ฉันพบในปัจจุบันแม้แต่ความคิดดีๆ เพียงหนึ่งเดียว นอกจากนี้ ดังที่ผมได้กล่าวไปแล้วก่อนหน้านี้อาจไม่ดีสำหรับผู้ประกอบการเหมือนแต่ก่อน

การเป็นผู้ประกอบการในที่พักอาศัย (EIR)

ถ้าฉันกลายเป็นผู้ประกอบการในที่พักอาศัย ฉันจะทำงานให้กับบริษัทร่วมลงทุนเพื่อพยายามคิดไอเดียทางธุรกิจ พวกเขาจะให้ฉันเข้าถึงแหล่งข้อมูลของพวกเขาและช่วยฉันประเมินแนวคิดที่ฉันคิดขึ้นมา ฉันไม่ชัดเจนว่าฉันจะได้รับค่าตอบแทนสำหรับงานที่ฉันทำเพื่อพวกเขามากน้อยเพียงใด จากสิ่งที่ฉันเข้าใจ มีการจัดการโดยนัยที่ EIR จะต้องคิดไอเดียภายใน 12 เดือน

ฉันรู้สึกสนใจแนวคิดนี้มากในตอนแรก ฉันคิดว่ามันจะช่วยให้ฉันค้นพบแนวคิดใหม่ ๆ และหาก VC ชอบมัน ฉันสามารถข้ามขั้นตอนความรักและเมล็ดพันธุ์เงิน เพื่อดำเนินการจัดหาเงินทุนรอบแรกโดยตรงและขยายธุรกิจได้อย่างรวดเร็วมาก  งานฟังดูคล้ายกับงานที่ฉันทำในวันนี้อย่างน่าขนลุก ฉันจะถูกรายล้อมไปด้วยคนฉลาด (อินเทอร์เน็ตในปัจจุบันที่ฉันระดมความคิดด้วยเป็นคนฉลาด) ฉันจะได้ไปสัมมนาต่างๆ (ฉันทำไปแล้ว) และฉันจะได้ร่วมงานกับบริษัทในพอร์ตโฟลิโอของ VC บางแห่ง (ฉันทำงานด้วย โดยมีสตาร์ทอัพเป็นที่ปรึกษา) เนื่องจากฉันขาดความคิดสร้างสรรค์ในการหาแนวคิดใหม่ๆ ฉันจึงอาจทำได้ไม่ดีไปกว่าที่กำลังทำอยู่ในปัจจุบัน

อื่น

รายการนี้ไม่อาจครบถ้วนสมบูรณ์เนื่องจากตัวเลือกมีไม่สิ้นสุด มีโอกาสที่เป็นไปได้อื่น ๆ อีกสองสามอย่าง ฉันสามารถเรียนปริญญาโทสาขาบริหารธุรกิจได้ มันทำให้ฉันมีเวลาได้คิดว่าจะทำอะไรต่อไป และมันจะช่วยให้ฉันสร้างเครือข่ายความสัมพันธ์ได้ อย่างไรก็ตาม ฉันไม่อยากสอบ GMAT และเข้าสู่ขั้นตอนการสมัครจริงๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะได้เรียนรู้โดยไม่ต้องทำอะไรที่นั่น และฉันไม่สามารถประเมินค่าเสียโอกาสของเวลาได้

อีกประการหนึ่ง ฉันไม่รังเกียจที่จะทำสิ่งที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากโอกาสที่กล่าวมาข้างต้น (แม้จะอยู่นอกขอบเขตธุรกิจก็ตาม) ฉันมักจะเบื่อบางสิ่งบางอย่างหลังจากผ่านไปหลายปี ยกเว้นการเรียนที่ Princeton ซึ่งฉันรู้สึกว่าสามารถอยู่ได้ตลอดไปและสนุกสนานเพราะฉันรักการเรียนรู้ ความสนใจของฉันก็เปลี่ยนไปตลอดกาล ฉันชอบเปิดบริษัทคอมพิวเตอร์ในช่วงแรก โดยการรวมบริษัท ค้นหาซัพพลายเออร์และลูกค้า เตรียมราคา ขายคอมพิวเตอร์ ประกอบคอมพิวเตอร์ ทำบัญชี ฯลฯ อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปสามปี ฉันก็เบื่อหน่ายกับการต้องรับมือกับจุดบกพร่องและทำให้ลูกค้าโกรธ (ตอนนั้นคอมพิวเตอร์มีความเสถียรน้อยกว่าด้วยซ้ำ) และทุกอย่างก็กลายเป็นเรื่องซ้ำซ้อน… ฉันชอบ McKinsey ในตอนแรก (โอเค ​​ไม่ใช่ในการศึกษาเรื่อง Libby Chambers ที่น่าสยดสยองครั้งแรก แต่เป็นการศึกษาทั้งหมดหลังจากนั้น) ฉันรักคนส่วนใหญ่ที่ฉันพบที่นั่น (พวกเขาฉลาดและน่าสนใจมาก) จริงๆ แล้วฉันชอบเขียนและนำเสนอในตอนแรก ฉันรู้สึกจริงๆ ว่าฉันกำลังพัฒนาทักษะการสื่อสารทั้งการพูดและการเขียน และฉันชอบการเรียนรู้กลยุทธ์ทางธุรกิจและการทำงานที่ซับซ้อนของอุตสาหกรรมต่างๆ อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไป 18 เดือน ฉันก็เริ่มกระสับกระส่าย งานเริ่มเกิดซ้ำไปซ้ำมา (หลังจากที่คุณเขียนสำรับเพียงพอแล้ว คุณสามารถเขียนสำรับเหล่านั้นได้ไม่จำกัดขณะนอนหลับ) อีกทั้งงานนี้ดูไม่มีความหมายและน่าพอใจมากนัก บ่อยครั้งที่คำแนะนำของฉันไม่ได้ถูกนำไปใช้หรือครอบคลุมหัวข้อที่ไม่สำคัญ (โดยเฉพาะในบริษัทอย่าง Amex ซึ่งเราอยู่ที่ Study 200 หรืออะไรบางอย่าง) แม้ว่าข้อเสนอแนะของฉันจะถูกนำมาใช้ แต่ฉันก็ไม่ได้เห็นคำแนะนำเหล่านั้นและอาจเรียนรู้เกี่ยวกับการดำเนินการดังกล่าวในเอกสารหลายเดือนหลังจากนั้น เมื่อถึงเวลานั้นฉันก็จะทำงานในโครงการอื่นและจะไม่สนใจอีกต่อไป ความจริงได้รับการบอกเล่าหลังจากผ่านไป 2 ปี โอ๊คแลนด์ก็เริ่มเป็นเช่นนั้น ฉันมีความสุขมากที่ได้มอบการบริหารจัดการในแต่ละวันของบริษัทให้กับ Paul (ซึ่งเข้ามาเป็น COO คนแรก) CFO และหัวหน้าฝ่ายการตลาด ฉันยังคงมีบทบาทสำคัญในในตอนแรก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสอนงาน การกำหนดกลยุทธ์ การทำข้อตกลงทางธุรกิจ และการเล่นกับไซต์ อย่างไรก็ตาม หลังจากงานส่วนใหญ่เสร็จสิ้น มูลค่าเพิ่มของฉันก็น้อยมาก ถึงเวลาแล้วที่จะต้องมอบตำแหน่ง CEO ให้กับ Paul เพื่อทำอย่างอื่น (จริงๆ แล้วมันไม่ได้เกิดขึ้นแบบนั้นเพราะความขัดแย้งกับผู้ถือหุ้นของผม แต่นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง) หลังจากทำธุรกิจมา 5 ปี ฉันสามารถหยุดพักได้อย่างแน่นอนและฉันก็อยากทำอย่างอื่นบ้าง ฉันแค่ต้องคิดออกว่าอะไร น่าเสียดายที่คุณไม่สามารถเป็นดาราหนังหรือดารากีฬาได้ในชั่วข้ามคืน ฉันคิดว่ามันคงจะสนุกถ้าได้ลองอย่างน้อยสักระยะหนึ่ง ในบันทึกที่เกี่ยวข้อง จริงๆ แล้วฉันมีความสนุกสนานมากมายในการเขียนบทความให้กับหนังสือพิมพ์รายวันภาษาฝรั่งเศส ฉันเขียนบทความหนึ่งบทความต่อสัปดาห์เกี่ยวกับสิ่งที่ฉันเลือกที่เกี่ยวข้องกับอินเทอร์เน็ต ส่วนใหญ่ฉันเข้ารับตำแหน่งโดยไม่ได้รับความยินยอมในหัวข้อต่างๆ ซึ่งนำไปสู่การถกเถียงที่น่าสนใจ (พูดตามตรงว่าบทความต่างๆ ยังไม่ได้ตีพิมพ์ จนถึงตอนนี้ ฉันแบ่งปันกับผู้ประกอบการอินเทอร์เน็ตรายอื่นๆ เท่านั้น)

โดยรวมแล้วฉันรู้สึกว่าการตัดสินใจที่ฉันต้องทำจะมีผลกระทบอย่างมากต่อชีวิตของฉัน วันนี้ฉันมีตัวเลือกมากมาย เมื่อฉันเริ่มเดินไปตามเส้นทาง เส้นทางที่เป็นไปได้อื่นๆ อีกมากมายจะไม่มีอีกต่อไป เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันไม่รู้ว่าอันไหนใช่ การเดินทางที่ฉันใช้จนถึงปัจจุบันและทางเลือกที่ฉันทำในชีวิตดูเหมือนจะชัดเจนสำหรับฉันเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการตัดสินใจทำงานหนักในโรงเรียน การไป Princeton เพื่อร่วมงานกับ McKinsey เพื่อสร้าง Aucland… แม้ว่าฉันจะทำผิดพลาดตลอดเส้นทางก็ตาม (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชีวิตส่วนตัวของฉัน) ฉันเชื่อว่าการตัดสินใจทั้งหมดเหล่านั้นถูกต้อง (อย่างน้อยสำหรับฉัน) ไม่ว่าการตัดสินใจเหล่านั้นจะจบลงอย่างไร (ประสบการณ์ในโอ๊คแลนด์อาจประสบความสำเร็จอย่างมาก มันใกล้เข้ามาแล้ว… มาจากการตัดสินใจที่ไม่ถูกต้องสองครั้ง อันดับแรกของฉันเอง ฉันควรจะขายให้กับ eBay ในราคา 15 ล้านดอลลาร์ จากนั้นเขาควรจะให้ฉันขายบริษัทเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ปีที่แล้ว)

แม้จะมีช่วง “ตกต่ำ” ที่หลากหลาย แต่ฉันก็รักชีวิตที่ฉันอาศัยอยู่จนถึงตอนนี้ ฉันชอบความทรงจำที่ฉันมี และฉันจำได้ชัดเจนว่ามีความสุขกับการใช้ชีวิต แม้ว่าจะต้องเสียใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อมองโอกาสที่พลาดไปและผ่านความผิดพลาดไป นอกจากนี้ เพื่อที่จะมีความสุขกับชีวิตที่ฉันใช้ชีวิต ฉันรู้สึกเหมือนได้ทำสิ่งที่มีความหมายบางอย่างสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ที่ Princeton ฉันชอบความรู้สึกของความสำเร็จที่ได้จากการช่วยให้นักเรียนเข้าใจแนวคิดที่เขาไม่เคยเข้าใจมาก่อน (ฉันเป็นครูสอนพิเศษด้านเศรษฐศาสตร์ เป็นผู้ช่วยครูด้านบัญชี และเป็นที่ปรึกษาด้านเศรษฐมิติ) ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตของฉันคือเมื่อเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง (น่าเสียดายที่ฉันจำไม่ได้ว่าใคร) บอกฉันว่าเธอทำงานหนักและมาร่วมงานกับแม็คคินซีย์เพราะเธอต้องการเดินตามรอยเท้าของฉัน ในทำนองเดียวกัน กับ Aucland ฉันรู้สึกภูมิใจที่ได้ช่วยเปลี่ยนทัศนคติในฝรั่งเศส Aucland เป็นสตาร์ทอัพสัญชาติฝรั่งเศสรายแรกที่ระดมทุนได้เป็นจำนวนมาก (การเพิ่มทุน 18 ล้านดอลลาร์ไม่เคยมีมาก่อนในฝรั่งเศสในเดือนกรกฎาคม 1999 ซึ่งตอนนั้นเป็นเรื่องปกติ 1 หรือ 2 ล้านดอลลาร์) เราเป็นคนแรกที่ใช้การประชาสัมพันธ์และข่าวลืออย่างจริงจัง ภาพที่ฉันได้รับจากสื่อในฐานะเด็กโปสเตอร์ของอินเทอร์เน็ตฝรั่งเศสทำให้ฉันสามารถสร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้คนได้ คนหนุ่มสาวสามารถประสบความสำเร็จได้อีกครั้ง… บทความเดียวที่ฉันชอบในสื่อเกี่ยวกับประสบการณ์ใน Aucland ของฉันคือตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ ที่กล่าวว่า “คนหนุ่มสาวชาวฝรั่งเศสในยุคปัจจุบันไม่ต้องการเป็นเหมือน Lou Gerstner แห่ง IBM อีกต่อไป พวกเขาใฝ่ฝันที่จะเป็นผู้ประกอบการแบบ Fabrice Grinda แห่ง Aucland” สิ่งสุดท้ายที่ฉันรู้สึกภาคภูมิใจคือการที่ฉันได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของพนักงานจำนวนมาก พวกเขาผิดหวังอย่างเห็นได้ชัดที่ความฝันที่ฉันขายให้พวกเขาไม่ได้เกิดขึ้น แต่ฉันก็ยังเปลี่ยนชีวิตให้ดีขึ้น พวกเขาหลายคนติดอยู่กับงานไร้ความหมายที่พวกเขาเกลียดในฐานะพนักงานขายหรือพนักงานเสิร์ฟ และตอนนี้กลายเป็นสินค้ายอดนิยมในตลาดงาน (และพวกเขาก็ชอบมัน)

ฉันอยากให้เส้นทางที่ฉันเลือกทำให้ฉันมีความสุขกับงานที่ฉันทำในแต่ละวัน และเพื่อให้ฉันรู้สึกถึงความสำเร็จมากขึ้น (จนถึงตอนนี้ ฉันไม่เคยมีอิทธิพลต่อใครมากไปกว่าสองสามคนเลย)  ถ้าฉันสามารถมีทั้งสองสิ่งเหล่านั้นและหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดในอดีตได้ สิ่งต่างๆ ควรจะดีมาก

ยังไงก็ตาม นี่ก็ดึกแล้ว (ตี 5) คุณภาพทั้งการคิดและการเขียนเริ่มลดลงอย่างเห็นได้ชัด เลยขอปล่อยไว้อย่างนั้น

As a champion of entrepreneurship, I can only applaud the charitable Ewing Marion Kauffman Foundation, headed by Carl Schramm, which gives away $70 million per year to promote entrepreneurship around the world.

One of its most interesting projects is Hot Shot Business. Hot Shot Business is the result of a partnership with the edutainment arm of Walt Disney. It allows millions of budding entrepreneurs to open their own pet spa, skateboard factory, landscape-gardening business or comic shop in Opportunity City. Players start marketing campaigns; change products, services and prices and respond to demanding customers and big events.

Hopefully all these entrepreneurs will be more open to risk and help us save ourselves from the creeping bureaucracy and risk aversion that is becoming increasingly prevalent in developed countries – including, I am afraid to admit, the United States.

While I never knew him, I would much have liked to. Rong Yiren was a true entrepreneur. Rong’s family had created one of the largest businesses in China. When his family fled from China in 1949 as the communists took it over, Rong stayed to run the 24 flour mills, and various dyeing, printing and textile factories he owned employing some 80,000 people. He presented himself as a patriotic capitalist who had remained to help China end its poverty. He astutely handed over large stakes in his family’s business in exchange for becoming the vice-mayor of Shanghai and in 1959 vice-minister for the textile industry. He used his guanxi, or personal connections, to survive the Cultural Revolution. His companies were confiscated and he was reduced to doing medial work, but his connections shielded him from further terror.

His dogged conviction that China would discover capitalism was finally proven right when Deng Xiaoping decided to experiment with capitalism and enlisted Rong to lead the way. In 1979, he founded CITIC which swept up telecoms, utilities and highways. When Deng in the 1980s set up the Special Economic Zones in Guangdong and Fujian, CITIC was there first to exploit the property boom.

Mr. Rong’s conglomerate now boasts assets of more than 51 billion yuan ($6.3 billion) and 200 affiliated enterprises, including airlines, Hong Kong banks, timber operations and Australian aluminum smelting. These assets made him a billionaire.

Mr. Rong passed away on October 26, aged 89.

One cannot but be in awe at the amazing beauty and diversity of Patagonia. From the Perito Moreno Glacier near Calafate to the “Seven Lakes” of Bariloche, Patagonia offers an incredibly rich and diverse scenery and ecology.

I started with a few days in Cumelen at Alec’s place. For those of you who do not know him, Alec is an amazing entrepreneur – HBS grad, former BCG consultant, who created Deremate, the largest auction site of Latin America. He just sold Deremate to La Nacion and Mercadolibre (part owned by eBay) and is taking a few months off. Cumelen is in the Seven Lake district and is part of “Green Patagonia” – a wet micro-climate with an abundance of trees. There we boated on Nahuel Huapi lake, biked, hiked and rafted under the rain. A full day of hiking in Santana – in the 20 km no man’s land between Chile and Argentina – was close to my heart as we trekked to the Dora and Ana waterfalls. The way back offered the most prominent view of a full rainbow I had ever seen. Rafting on the Manso river also proved extremely exciting as it offers category 4 rapids and ends in Chile where we drove quads back to Argentina.

Alec and I then flew to southern Argentina to explore the Perito Moreno Glacier. An invigorating 8 hour climb of the glacier allowed us to discover a white desert of immense diversity with beautiful blue lagoons. Deftly using our crampons, we climbed near the accumulation zone. It’s amazing to see a glacier can exist in the 15 degree Celsius ambient temperature near the lake.

The next day proved just as exciting as we galloped for hours at the Estancia Anita near Calafate – just an hour away of the glacier, but with a topology akin to Arizona.

After an amazing week of adventure we were off to Buenos Aires to plot world conquest!

My post praising the value of investment bankers led to a number of e-mails asking for the parameters for investment banking fees for M&A. Here is the retail M&A price list from a first tier investment bank:

Aggregate value of transaction – Aggregate fee as a % of the transaction

$20 billion – 0.150%
$15 billion – 0.180%
$12.5 billion – 0.200%
$10 billion – 0.230%
$9 billion – 0.240%
$8 billion – 0.250%
$7.5 billion – 0.265%
$7 billion – 0.275%
$6 billion – 0.300%
$5 billion – 0.320%
$4 billion – 0.360%
$3 billion – 0.400%
$2 billion – 0.450%
$1 billion – 0.600%
$900 million – 0.625%
$800 million – 0.650%
$700 million – 0.700%
$600 million – 0.700%
$500 million – 0.800%
$400 million – 0.900%
$300 million – 1.000%
$200 million – 1.200%
$100 million – 1.500%
$50 million – 2.000%

As I mentioned before, those are retail prices so you might be able to shave a bit from those. Also, at lower price points and/or in deals that are less likely to happen you likely to have a retainer (say $50k) and a minimum transaction fee (say $750k).

Sometimes, if I have a good understanding of the value of the company, I also structure deals giving bankers an upside for selling the company at a premium to my expected value. For instance if I think the company is worth $100 million, I might pay 1.5% on the first $100 million, but 2% on the next $50 million and 2.5% after that. You need to realize that the marginal value of the extra million is worth a lot more to the shareholders than to the bankers who would rather get the deal done.

I hope this provides good guidance!

Side note: IPO fees are very different. For IPOs where the market cap is below $400 million the bankers take 7% of the proceeds split between the book runner and the co-managers.

My trip to Morocco was magnificent. There was palpable energy in the air and the attitude of many of the people in the street reminded me of China in 1994!

After landing in Casablanca, the capital, I headed to Marrakech, the red city. The city has a long history as it was a large imperial city and several dynasties had made it their capital as testified by the numerous historical monuments in the city.

I ate dinner that evening at “Le Comptoir de Marrakech” which is part of “Le Buddha Bar,” before heading to the Riad where I was staying. For those not familiar with it, a Riad is a traditional Moroccan housing where entire families live together. While the exterior is typically modest, those are typically large on the inside and have a large internal garden that serves as the focal point of the Riad. I stayed at the Riad “Les Boungainvilliers” where the owners were nice enough to rent me a room.

The second day started with a visit to the famed Djamaa El Fna at the heart of the medina – a vast plaza outside of the souk with snake charmers, monkey trainers, acrobats and animals of all kinds. From there I explored the souk with its infinite offering – traditional clothes, carpets, jewelry, etc.

From there one it was off to “Les Jardins Marjorelle” an ecological masterpiece by Jacques Morelle with numerous plants from around the world beautifully assorted. The park is owned by Yves Saint Laurent and Pierre Bergé.

I ate lunch at “El Fassia” an amazing Moroccan restaurant owned and managed by women where I tried a delicious multitude of local food.

In the afternoon, I visited the Bahia and Bdiaa palaces. The Bahia palace is relatively close to Jemaa El Fna. It occupies around 27 acres and was built in 1880 by Ahmed ben Moussa, the grand vizir of the sultan. The palace has two parts: an old part with apartments around a riad paved in marble; a recent part with a large garden surrounded by rooms for the concubines. I was most impressed by the mosaics on the walls, magnificent ceilings, the marble and the humongous double doors.

The El Bdia palace is grandiose and was built in 1578 after the victory by sultan Ahmed El Mansour Ed-Dahbi in the “battle of the three kings.” The palace is mostly in ruins and a housing place for storks but its roof provides startling views of Marrakech. It also houses an alcove “Mihrab” more than 900 years old for the imam to direct prayers and read the Koran.

That evening was spent at Chez Ali – a traditional Moroccan dinner in massive tent with diverse folklore troops singing, dancing and animating the evening. At the end of the meal the real show began with an horseback riding show displaying old tribal power with various acrobatic tricks and mock cavalry charges with gun fire.

On the third day, I was off to Agadir by way of Essaouira. Essaouira, ex-Mogador, means “the well drawn.” It is a beautiful coastal city built on a rock with strong Atlantic winds making it a paradise for wind and kite surfers. That evening I reached Agadir and stayed at the Club Tikkida Dunas. Agadir is more of a beach resort on the Atlantic. I took advantage of an amazing 2 hour massage for $30 at the “Argan Massage Center” which was much needed after so much driving and in light of the coming trek and journey to the desert.

I was then off for the dunes of Chegaga in the Sahara. I stopped on the way at Taroudant, Taliouine and Tazenakht. We then went through a 96 km of off road course in diverse sceneries reminiscent of the “Paris Dakar” – even managing to get stuck in one of the dunes! After many hours of digging, we finally escaped and reached the immense and beautiful blond dunes where we bivouacked and tented with nomads – the blue men of the desert. I had hoped to see the sunset, the stars and the sunrise in the Sahara, but it was not to be as it was raining non-stop!

The next two days were absolutely amazing as we first raced dune buggies before beginning a beautiful 15 mile 2 days hike in the afternoon. It was unfortunately time to go back and the next day we started the long trek back to Marrakech. We started with 60 km of off road before reaching Zagora. We traversed the famed Draa valley in the middle of palm tree oasis with tons of “Kasbahs” and “ksours” – small villages with houses in cooked mud and stone walls. Then came a late lunch at Agdz before heading to Ourzazate. From Ouarzazate to Marrakech, we moved slowly through a blizzard as we crossed the summit of Tizi-n-Tichka at 2,260 meters of altitude.

I finally reached Marrackech and spent the night a the Tikkida Garden before heading back to Casablanca for my flight to Nice the next day.

All in all, it was amazing. I loved the country, the people, the food, the culture and saw rain and snow in the Sahara. I am sure one of my upcoming startups will have a North African component to it 🙂

Next stop: Argentina!