Het is algemeen aanvaard dat onze hersenen en lichamen plastisch zijn. We kunnen ze grotendeels vormen door onze voeding, levenservaringen en mentale en fysieke oefeningen. Uit persoonlijke ervaring kan ik ook zeggen dat onze persoonlijkheden plastisch zijn. We kunnen ze drastisch veranderen als we de wil hebben om te veranderen en de moed, volharding en het doorzettingsvermogen hebben om de verandering door te zetten.

Ik weet niet zeker waarom ik als kind zo verlegen, introvert en sociaal onhandig was. Er zijn veel mogelijke redenen, maar de eenvoudigste rationalisatie achteraf is dat mijn interesses fundamenteel verschilden van die van mijn leeftijdsgenoten. Ik was extreem leergierig, nieuwsgierig en serieus en door mijn intellectuele arrogantie keek ik neer op kinderen die mijn interesses niet deelden. Ik was fundamenteel gelukkig met mijn leven en met wie ik was, ook al was ik vaak eenzaam. Het gevolg van dat isolement was dat ik steeds succesvoller werd in mijn intellectuele en academische inspanningen, terwijl ik nooit sociale basisvaardigheden ontwikkelde.

Toen ik Princeton binnenkwam, had ik het gevoel dat ik het paradijs binnenging. De vrijheid om je lessen te kiezen uit een selectie van honderden opties is ongekend in Frankrijk, waar alles je in wezen wordt toegewezen. De academicus in mij was als een vis in het water. Ik volgde cursussen in bijna elke afdeling – moleculaire biologie, computerwetenschappen, het Romeinse Rijk, wiskunde, Russische literatuur, Chinees, Oost-Aziatische geschiedenis, de Peloponnesische Oorlog, psychologie en nog veel meer! Bovendien kreeg ik te maken met briljante professoren die spreekuren houden en met je praten. Schokkend weinig mensen maken daar echt gebruik van!

Op sociaal gebied had ik verwacht meer mensen te ontmoeten die mijn intellectuele neigingen deelden. Ik weet dat er een paar op Princeton waren, omdat ik er een paar na Princeton heb ontmoet, maar ik wist toen niet hoe ik ze moest vinden. Bovendien was ik zo goed in het halen van tienen en het doen van mijn eigen ding en zo slecht in sociale contacten dat ik me concentreerde op waar ik echt goed in was. Ik heb wel aan mijn spreekvaardigheid in het openbaar kunnen werken toen ik als eerstejaars slaagde voor de boekhoudcursus en vervolgens TA werd voor de cursus en les gaf aan mijn medestudenten.

Bij McKinsey kwam ik pas goed tot mijn recht. Iedereen die ik ontmoette was zo ongelooflijk slim en interessant met zulke verschillende achtergronden. Bovendien waren we in wezen allemaal onzekere presteerders. Ik legde meteen de link. Ik heb ontelbare uren doorgebracht met het hermaken van de wereld met mijn fantastische kantoorgenoot en nog veel meer met het praten over van alles en nog wat met veel van mijn collega-analisten die ik nu met trots mijn beste vrienden mag noemen!

Het is ook bij McKinsey dat ik begon te beseffen dat hoe slim ik ook dacht te zijn (en McKinsey is gespecialiseerd in het aannemen van jonge mensen die denken dat ze alles weten – pas veel later besefte ik hoe weinig ik eigenlijk wist), het niet genoeg was. Ik zag dat de mensen die het meest succesvol waren, het meest extravert en sociaal waren. Ze gingen agressief en expliciet achter de projecten aan waarin ze geïnteresseerd waren, ze gingen goed om met hun collega’s, bazen en klanten. Het drong tot me door dat ik, om echt succesvol te zijn in de menselijke samenleving, moest proberen om me in die sociale situaties net zo op mijn gemak te voelen als in zakelijke en intellectuele inspanningen.

Ik begon hier vol enthousiasme aan en McKinsey was meer dan bereid om me van dienst te zijn. Ik schreef me in voor een workshop mondelinge communicatievaardigheden om te werken aan mijn spreek- en presentatievaardigheden in het openbaar. Ik werd opgenomen terwijl ik een presentatie gaf en vervolgens verbaal vernietigd terwijl ze elk element van de presentatie afbraken en bekritiseerden om me te helpen aan mijn “ontwikkelingsbehoeften” te werken. Het was wreed, maar effectief!

Vervolgens schreef ik me in voor een workshop schriftelijke communicatievaardigheden, lobbyde ik om zoveel mogelijk van het materiaal aan de klanten te presenteren en gaf ik een presentatie over de handelsactiviteiten voor alle partners uit de financiële sector op een conferentie in Barcelona. Toen ik het podium opliep, bonkten mijn slapen, zweetten mijn handpalmen en had ik het gevoel dat ik doodging! Gelukkig ontspande ik me toen ik aan de presentatie begon en overleefde ik het!

Tegen de tijd dat ik Aucland runde, had ik me erg op mijn gemak gevoeld met sociale interacties in een zakelijke omgeving. Mijn ervaring daar bracht mijn comfortniveau naar een heel ander niveau. Ik was nog steeds erg bang voor het eerste grote tv-interview. Ik wist dat er aan de andere kant van de camera miljoenen kijkers waren voor een van de topshows in Frankrijk (Capital). Nadat ik weer was begonnen, ontspande ik me en het ging hartstikke goed. Tussen het succes van die show en onze groeiende populariteit in de Franse pers (lees Hoe heb je je allereerste financieringsronde bij elkaar gekregen? voor de details over hoe het gebeurde), realiseerde ik me dat ik niet alleen niet langer bang was voor spreken in het openbaar, maar dat ik er zelfs van genoot om te praten over wat we aan het doen waren! Sterker nog, ik realiseerde me dat ik het ook geweldig vond om samen te werken met mijn medewerkers en partners, om te delen, te leren en elkaar uit te dagen!

De eerste fase van mijn bekering was voltooid. In een zakelijke omgeving was ik veranderd van een eenling die graag alles alleen deed, in een zelfverzekerde, gepassioneerde extravert die ervan hield om in het openbaar te praten en samen te werken met werknemers en partners. Ik had ook het voorrecht om een paar fantastische mensen te ontmoeten die ik met trots mijn vrienden kan noemen. Maar ondanks dat ik een paar goede vrienden had, voelde ik me nog steeds niet op mijn gemak in sociale omgevingen. Ik vond het geweldig om één op één onderwerpen te behandelen die me aanspraken, maar ik had een hekel aan omgevingen met meer mensen. Bovendien, omdat ik zo succesvol en comfortabel was in mijn zakelijke leven, vond ik het makkelijker om dat te doen dan om me te richten op mijn persoonlijke leven.

Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om je te realiseren dat de meest succesvolle mensen in sociale omgevingen degenen zijn die extravert, zelfverzekerd, comfortabel en van nature sociaal zijn. Met andere woorden, het vereiste precies die eigenschappen die ik had willen leren in een zakelijke omgeving.

Ik kwam in 2001 terug naar de Verenigde Staten om Zingy te beginnen en toen ik aan het herstellen was van een onbeantwoorde liefde, besloot ik dat het tijd was om mijn angst voor sociale situaties te overwinnen. Bij het daten werd ik altijd tegengehouden door een combinatie van extreme angst voor afwijzing en de hoogste normen ter wereld. Ik moest het probleem frontaal aanpakken. Het viel me op dat de beste manier om over de angst voor afwijzing heen te komen was om afgewezen te worden. In de herfst van 2001 schrapte ik 100 dagen lang alle selectiecriteria behalve uiterlijk en dwong mezelf om 10 willekeurige meisjes per dag te benaderen en mee uit te vragen. Ik hield zelfs mijn vorderingen bij in een spreadsheet. Het zal je niet verbazen dat als je willekeurige meisjes op straat benadert om ze mee uit te vragen, je vaak wordt afgewezen – vooral als je eerste pogingen onhandig en nerveus zijn en geen zelfvertrouwen hebben.

Ik heb wel geleerd dat de op één na beste openingszin was: “Omdat het erop lijkt dat onze levens dezelfde kant op gaan, voelde ik me genoodzaakt om mezelf aan je voor te stellen.” Als het meisje lachte of glimlachte, had ik een opening. Meestal negeerde ze me gewoon of liep ze weg, waarbij ze me vaak aankeek alsof ik gek was. De beste openingszin was en blijft “Hoi!”.

Wat ik had was de wet van de grote getallen. Als je 1.000 mensen mee uit vraagt, is het onvermijdelijk dat iemand ja zegt en in dit geval zeiden 45 meisjes ja. De tijd was gekomen om “Amerikaans daten” te leren. Omdat ik dit proces nog niet eerder had meegemaakt, maakte ik alle fouten uit het boekje. De meest fundamentele fout is het eerste etentje. Zoals je je herinnert, had ik de meisjes willekeurig gekozen en het kwam niet bij me op dat we misschien niet compatibel zouden zijn. Mijn eerste afspraakje was vreselijk. We hadden elkaar niets te vertellen en ik verveelde me dood. Erger nog, ik zat met de rekening opgescheept in een tijd dat ik heel weinig geld had. Omdat ik niet zo’n snelle leerling ben, ging ik ervan uit dat het een toevalstreffer was. Na drie of vier vreselijke etentjes op de eerste date besefte ik dat drankjes op de eerste date een veel beter idee waren!

Toen leerde ik dat Amerikaanse afspraakjes zeer gereguleerd zijn. Het lijkt erop dat bijna iedereen bang is om zijn ware gevoelens te delen uit angst gekwetst te worden of de ander te kwetsen en daarom volgen mensen “regels”. Er zijn duidelijke sociale verwachtingen over wat seksueel gepast is op welke date, hoe je interesse toont (of het gebrek daaraan). Veel van de foefjes in films als Hitch zijn echt waar. Het is ook interessant om de basispsychologie in actie te zien: iemand die je leuk vindt, zal je gedrag imiteren – bijvoorbeeld zijn drankje oppakken als jij dat doet.

Deze hele episode was ook een interessant sociaal experiment omdat het mijn horizon verbreedde. Door alle selectiecriteria te schrappen, had ik uiteindelijk dates met meisjes met veel verschillende achtergronden, banen en passies. Dit heeft me alleen maar gesterkt in mijn overtuiging dat tegenpolen elkaar misschien wel aantrekken, maar dat mensen die op elkaar lijken veel betere koppels vormen. Uiteindelijk was ik in geen van de 45 meisjes geïnteresseerd, hoewel verschillende van hen wel in mij geïnteresseerd waren. Ik realiseerde me dat de 955 meisjes die me hadden afgewezen gemiddeld waarschijnlijk niet anders waren en zich gewoon niet realiseerden hoe geweldig ik was (al was het maar in de waan :). Ik realiseerde me ook hoe laag de kosten van een afwijzing zijn. Ik was meer dan drie maanden lang elke dag meerdere keren afgewezen en er gebeurde niets. Het betekende gewoon niets.

En dus begon ik met deze nieuwe kennis en dit zelfvertrouwen meisjes het hof te maken in wie ik echt geïnteresseerd was (super slim, super gepassioneerd, super ambitieus, super intellectueel nieuwsgierig en extreem avontuurlijk met eclectische interesses) en ik ben dankbaar dat ik het genoegen heb gehad om het leven te delen met een paar fantastische meisjes! Wat interessant is, is dat ik na het daten een voorkeur begon te krijgen voor sociale situaties. Hoewel ik er nog steeds van hield om vaak alleen te zijn, begon ik er ook van te houden om naar feestjes te gaan en omringd te zijn door mensen. Op de Myers-Briggs ging ik van INTJ naar XSTJ ((ISTJ/ESTJ) naar ENTJ.

De overgang was compleet. Ik was de persoon geworden die ik nu ben – sociaal, extravert en zelfverzekerd in alle omgevingen. Mensen die me pas een paar jaar kennen, kunnen niet geloven hoe verlegen, introvert en sociaal onhandig ik was. Wat interessant is, is dat de persoon die ik nu ben niet minder is dan de persoon die ik 15 jaar geleden was. We zijn echt de persoon die we kiezen te zijn in het moment waarin we leven!

Omdat ik gezegend ben met een hoog gemiddeld geluksniveau, ben ik vandaag net zo gelukkig als toen, maar ik voel me veel meer op mijn gemak met de beter afgeronde persoon die ik nu ben. Ik ben ook blij dat ik kan zeggen dat ik er geen spijt van heb. Zonder de persoon die ik vroeger was, zou ik nu misschien niet zijn waar ik nu ben.

Onze persoonlijkheid kan, net als veel andere dingen, worden veranderd door inspanning en toewijding. Nu moet je gewoon beslissen wie je wilt worden en eraan werken. Het proces kan in het begin ontmoedigend zijn, maar wordt al snel leuk. Veel succes!